معماری حیرت انگیز مسجد کبود

تودی تریپ: ایران مساجد باشکوه بسیاری دارد که هر کدام شاهکاری از هنر و معماری هستند و بازدید از آنها حس معنویت را در شما آکنده می کند.

یکی از مساجد تاریخی و باشکوه ایران، مسجد آبی است، مسجدی که معماری ایران پس از اسلام را به خوبی به نمایش می گذارد و یکی از معدود مساجد آبی در جهان است.

آنچه این مکان را به مسجد کبود می شناسد وجود کاشی های لاجوردی است که زیبایی خاصی به مسجد می بخشد.

این مسجد یکی از دیدنی ترین جاذبه های تبریز است و گردشگران زیادی در سفر به این شهر از آن دیدن می کنند.

مسجد کبود کجاست؟

از جمله آثار گرانبهای معماری ایرانی به مسجد کبود یا مسجد جهانشاه تبریز می رسیم که معماری متفاوتی با سایر مساجد ایران دارد.

هنردوستان این بنای تاریخی را دوست دارند زیرا دارای کاشی‌های معرق فیروزه‌ای و لاجوردی، خطوط عالی و طرح‌های هندسی و ظریف نوآورانه است که در کنار هم نمونه‌ای از معماری منحصربه‌فرد را خلق می‌کنند.

این بنای زیبا در قرن نهم هجری قمری ساخته شده و معماران خبره به گونه‌ای پوشش‌های متفاوتی را به گونه‌ای قرار داده‌اند که رنگ‌های هماهنگ ایجاد می‌کند و به عقیده بسیاری به فیروزه اسلام معروف است، هرچند این مسجد نام‌های دیگری مانند مسجد گوی دارد. مسجد شاه جهان، ماندا و مسجد مظفریه.

این مسجد در خیابان امام خمینی تبریز و در کنار بسیاری از بناهای تاریخی قرار دارد. برای دسترسی به مسجد کبود ابتدا باید به تبریز بروید.

خیابان امام خمینی در مرکز شهر تبریز قرار دارد و برای رسیدن به مسجد کبود کافیست به میدان ساعت یا میدان شهید بهشتی بروید.

مسجد کبود بین میدان شهید بهشتی و میدان ساعت در سمت راست خیابان و جنب پارک خاقانی قرار دارد.

• آدرس مسجد کبود تبریز: تبریز، خیابان امام خمینی، نرسیده به میدان ساعت، جنب پارک حقانی

مسجد کبود تبریز با معماری بسیار زیبا و منحصربه‌فرد متعلق به قرن نهم هجری قمری و به جای مانده از دوران پادشاهی کاراکویونلوها در یکی از قدیمی‌ترین و تاریخی‌ترین محله‌های شهر تبریز قرار دارد.

اگرچه تبریز پایتخت سلسله کاراکویونلوها بود، اما مسجد کبود تنها اثر تاریخی باقی مانده از این دوره تاریخی در تبریز است.

این بنا به دستور سلطان جهانشاه، حاکم مقتدر کاراکویونلو ساخته شده است. با دقت در جزئیات بناها و نقاشی های مسجد کبود می توان بخشی از هویت، تاریخ و تمدن اسلام را در تبریز قدیم مشاهده کرد.

مسجد آبی یکی از تنها چهار مسجد کاشی کاری شده آبی در جهان است. نام مسجد کبود نیز بر اساس رنگ نمای این بنا انتخاب شده است.

معماری زیبای مسجد کبود را می توان نمونه ای قابل توجه از معماری اسلامی در ایران دانست.

کاشی های معرق فیروزه ای و لاجوردی، کنده کاری های لزج و طرح های هندسی مدرن از ویژگی های بارز معماری مسجد کبود است.

این بنا در گذشته بسیار مورد استفاده قرار گرفته است و با وجود آسیب های فراوان در طول سالیان، هنوز شکوه و زیبایی خود را حفظ کرده است. علاقه مندان به بناهای تاریخی اسلامی، مسجد کبود را «گوهر فیروزه ای بناهای اسلامی» می نامند.

مسجد کبود در گذشته با نام‌های دیگری مانند «گوی مسجد»، «مسجد شاه جهان» و «ساختمان مظفریه» شناخته می‌شد.

عنوان عمارت مظفریه به این دلیل است که در گذشته مسجد آبی بخشی از یک مجموعه بزرگ با هدفی متفاوت بود.

مقبره سلطان جهانشاه و نزدیکانش در انتهای شبستان و در زیرزمین مسجد مؤید این مطلب است. اگرچه امروز این قبرها خالی است.

به همین دلیل این مسجد به مسجد جهانشاه نیز معروف است. نام مسجد کبود تبریز در سال ۱۳۱۰ هجری شمسی در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید.

معماری شگفت انگیز مسجد آبی

قبل از ورود به مسجد با محوطه ای روبرو می شوید که به طرز هنرمندانه ای با گل آراسته شده و فضای اطراف مسجد را جذاب تر می کند.

قبل از ورود به مسجد با یک پدال بلند و زیبا روبرو می شوید که مانند طاق بزرگی است و وسط در و دیوار مسجد کاشی های خالی فراوانی مانند زخم روزهای تلخ و شیرین وجود دارد اما هنوز. مانند نگینی فیروزه ای در وسط خیابان امام خمینی یکی از اصلی ترین و قدیمی ترین خیابان های این شهر می درخشد.

در میان تمام روکش‌های نقوش لاجوردی و آبی کتیبه‌ای به چشم می‌خورد که عمارت مظفریه نمایان است، از این رو مسجد آبی به نام عمارت مظفریه در میان مردم تبریز ایجاد شد.

در جای جای این مسجد کتیبه هایی وجود دارد که گواه هویت این بنا است. در یکی از این کتیبه ها نام نعمت الله بن محمد آل بواب، طراح و خطاط منظوم این بنا حک شده است.

از کتیبه دیگری که زینت بخش شبستان است و بر روی آن سوره فتح حک شده است، می توان نتیجه گرفت که این بنا به عنوان یادگار فتوحات و پیروزی های حاکم آن عصر ساخته شده است تا نمادی از حکومت مقتدر باشد. برای نسل های آینده

از دیگر شواهد و کتیبه‌های باقی‌مانده به نظر می‌رسد که این مسجد در سال 870 هجری قمری ساخته شده است، اما باستان‌شناسان می‌گویند که این تاریخ احتمالاً پایان کار این مسجد است و زمان ساخت آن چند سال قبل از آن یعنی سال 845 هجری قمری است. به دستور دختر یکی از حاکمان کراکیونلو به نام صالحه بازگشت.