از کی مومیایی کردن شروع شد؟

به گزارش ایسنا تودی تریپ، «استفان باکلی» محقق دانشگاه یورک انگلستان که یکی از نویسندگان دو مقاله با موضوع «تاریخچه مومیایی در مصر باستان» است، در گفت و گو با «مصر» گفت: Live Science»: منشا مومیایی شدن توسط مصریان به حدود 4300 سال قبل از میلاد برمی گردد تا جایی که شواهد روشنی برای آن وجود دارد. می توان نتیجه گرفت که این روش از زمان های قدیم رواج داشته است.

از جمله این شواهد می توان به بانداژهای یک مومیایی 6300 ساله که در یک قبرستان مصر باستان در منطقه ای واقع در 320 کیلومتری جنوب قاهره کشف شده است اشاره کرد. این گورستان در اوایل قرن بیستم حفاری شد و باندهای یافت شده نیز به انگلستان منتقل شد و اکنون در موزه بولتون نگهداری می شود. در طی یک مطالعه در سال 2014، محققان این باندها را بررسی کردند و به این نتیجه رسیدند که آنها حاوی رزینی هستند که معمولاً برای مومیایی کردن استفاده می شود. آزمایشات نشان می دهد که این رزین از مواد مختلفی مانند روغن گیاهی، چربی حیوانی، موم و رزین گیاهی ساخته شده است. دانشمندان خاطرنشان می کنند که رزین های مشابه نیز توسط مصریان باستان برای مومیایی کردن در دوره های بعدی استفاده می شد. 4300 سال قبل از میلاد در تاریخ مصر، یعنی یک هزاره قبل از اختراع خط هیروگلیف توسط مصریان و حدود 1500 سال قبل از ساخت اهرام. همچنین حدود یک هزاره قبل از اینکه مصر تحت فرمان فرعون متحد شود.

مومیایی کردن طبیعی

در حالی که اولین شواهد استفاده از دستگاه های مومیایی مصنوعی به حدود 4300 سال قبل از میلاد برمی گردد، مصریان در اوایل تاریخ اقدام به مومیایی کردن طبیعی کردند.

باکلی، محقق دانشگاه می گوید: مومیایی طبیعی فرآیندی تصادفی است که در شرایط دفن مناسب مانند دفن در شن های گرم و خشک اتفاق می افتد.

او همچنین گفت: “در هیچ مقطعی از تاریخ، مصریان اجساد را به طور طبیعی به عنوان یک عمل آگاهانه مومیایی نکردند.”

سلیمه اکرم، استاد مصرشناسی در دانشگاه آمریکایی در قاهره، در ایمیلی به “Live Science” توضیح داد که قدیمی ترین نمونه مومیایی کردن طبیعی به 5000 سال قبل از میلاد برمی گردد. حتی پس از معرفی مومیایی مصنوعی، بسیاری از مصری‌ها به مومیایی‌سازی طبیعی خود ادامه دادند. به گفته باکلی، بیشتر مصریان باستان به سادگی در سوراخی در زمین دفن شده بودند و ممکن است به طور تصادفی مومیایی شوند.

به گزارش «موزه سلطنتی انتاریو»، با توسعه مسیحیت در مصر در طول قرن دوم و پنجم میلادی، استفاده از مومیایی کردن مصنوعی کاهش یافت، در حالی که دین مصر باستان بر اهمیت حفظ بدن برای زندگی پس از مرگ تأکید داشت. ، مسیحیت مورد تاکید قرار نگرفت.