۵ هیولاهای باستانی: از گاو بالدار هخامنشی تا ابوالهول و ققنوس

سلام جدید – خدمات توریستی: در طول تاریخ بشر، افسانه ها و افسانه ها مجموعه ای از موجودات شگفت انگیز و مرموز را به دنیا آورده اند. این موجودات افسانه ای اغلب منعکس کننده باورهای فرهنگی، معنوی و تخیلی جوامع مختلف هستند.

در این مقاله Hello New، سفری را برای کشف داستان ها و اسرار پیرامون پنج موجود اسطوره ای باستانی آغاز خواهیم کرد. از گاوچران هخامنشی تا ققنوس یا سیمرغ ایرانی!

لاماسوی هخامنشی یا گاو بالدار: نگهبانان بین النهرین

لاماسو موجودی آسمانی از اساطیر بین النهرین است که به خاطر نقش محافظتی اش شناخته شده است. این موجودات اغلب به صورت شیرهای باشکوه و بالدار یا گاو نر با سر انسان به تصویر کشیده می شوند. چهره‌های لامازو اغلب در ورودی ساختمان‌ها یا شهرهای مهم قرار می‌گیرند تا به عنوان روح‌های نگهبان عمل کنند. اعتقاد بر این بود که آنها شر را دفع می کنند و برای کسانی که از دروازه ها می گذرند برکت می آورند.

لاماسو نشان دهنده احترام عمیق بین النهرینی ها به خدایان خود و تمایل آنها برای محافظت از آنها در برابر نیروهای بدخواه است و آن را به نمادی پایدار از قدرت و محافظت تبدیل می کند.

با ورودشان به فرهنگ ایرانی، لامسوها دیگر خدایان بین النهرینی نبودند، بلکه گاوهای بالدار هخامنشی بودند و نمادی از شکوه و عظمت امپراتوری هخامنشی و نگهبانانی برای محافظت از کاخ ها بودند.

Schirdahl یا Griffin: از شرق تا غرب، محبوب معماران

شیردال موجودی از اساطیر یونان و خاور نزدیک و ترکیبی از عقاب و شیر است. این جانور باشکوه به دلیل قدرت، شجاعت و بینایی تیزش شناخته شده است. شیردال ها اغلب به عنوان نگهبانان گنج دیده می شوند و نماد قدرت، اشراف و سلطنت هستند.

مجسمه هایی که به شکل شیر هستند کاربردهای زیادی در معماری دارند. شیردال یکی از مفاهیم مهم اندیشه و هنر شرق باستان است. در ابتدا به نظر می رسید که اولین نمونه های این تصویر توسط مصری ها ساخته شده است. اگر این نماد آریایی است و در آیین هایی مانند میترائیسم و ​​در عیلام و غرب ایران یافت می شود، آن را بر صنایع هنری خود حک می کردند.

شهباز (عقاب) و لئو یک قدرت مرموز و حاکم بر قلمرو خود دارند. هنگامی که با هم مخلوط می شوند، به نگهبان شکست ناپذیر زیارتگاه هایی تبدیل می شوند که در هر یک از فرهنگ های باستانی نام ها و ویژگی های متفاوتی دارند.

ابوالهول: معمای مصر باستان

اسطوره ادیپ آمیزه ای از انسان و حیوان با بدن شیر است که با بال های عقاب تزئین شده و سر شبیه به سر انسان با لباس زنان مصر باستان دارد. این موجود افسانه ای کسانی را که نتوانستند معمای آن را حل کنند، کشت و در نظر مصریان باستان مظهر خورشید به حساب می آمد.

معروف ترین ابوالهول، ابوالهول بزرگ جیزه، سازه عظیمی است که از اهرام محافظت می کند. ماهیت مرموز ابوالهول نه تنها در ظاهر آن، بلکه در ارتباط آن با معماها نیز نهفته است.

در اساطیر یونانی، ابوالهول برای کسانی که سعی در ورود به شهر تبس دارند معمایی ایجاد می کند و کسانی را که نمی توانند آن را حل کنند، می بلعد. داستان معروف ادیپ از قهرمانی می گوید که توانست به معمای ابوالهول پاسخ دهد و شهر را از وحشت آن نجات دهد. ابوالهول نشان دهنده ماهیت پیچیده و اغلب متناقض وجود انسان و جستجوی آن برای دانش است.

کراکن هیولایی در اعماق اقیانوس

کراکن یک هیولای دریایی افسانه ای از فرهنگ عامه نورس است که بعدها در ادبیات رایج شد. کراکن موجودی بزرگ است که در تاریک ترین اعماق اقیانوس زندگی می کند. این موجود هیولایی است که اغلب با شاخک های بزرگی به تصویر کشیده می شود که برای کشیدن کشتی ها و ملوانان کامل به ورطه اقیانوس استفاده می شود.

به نظر می رسد این موجود افسانه ای از یک ماهی مرکب غول پیکر که بین 13 تا 15 متر رشد می کند، آمده باشد. این ماهی با لویاتان ترکیب شد و کراکن را ایجاد کرد.

کراکن نمادی از طبیعت اسرارآمیز و خائنانه اعماق دریا است که شیفتگی بشر به ناشناخته ها را مجسم می کند. این تخیل دریانوردان و نویسندگان بیشماری از جمله ژول ورن در بیست هزار لیگ زیر آب را به خود جلب کرده است. افسانه Kraken به عنوان یادآوری اسرار گسترده و کشف نشده ای است که در زیر سطح جهان ما نهفته است.

ققنوس و سیمرغ: مرغان جاودانگی و خرد

ققنوس پرنده ای باشکوه از اساطیر یونان، مصر، ایران و هند است که نمادی از نو شدن، تولد دوباره و جاودانگی است. می گویند این پرنده افسانه ای پس از مرگ در شعله های آتش می سوزد و خاکستر می شود اما از خاکسترش دوباره متولد می شود. چرخه ابدی زندگی و مرگ ققنوس آن را به نمادی قدرتمند از تحول و تجدید تبدیل می کند. ایده ققنوس الهام‌بخش فرهنگ‌های بی‌شماری است و همچنان نماد امید و تجدید حیات در مواجهه با ناملایمات است.

سیمرغ یک پرنده کاملا ایرانی است و ریشه در باورهای زرتشتی دارد. این پرنده تصویری الهی تر از ققنوس است و مانند او در آتشش نمی سوزد و بیشتر نماد خرد است تا جاودانگی.

یک داستان در حال انجام

مخلوقات افسانه ای قرن هاست که در ملیله های غنی فرهنگ و تخیل بشر تنیده شده اند. آنها نمایانگر شیفتگی جمعی ما به امر عرفانی، ناشناخته و خارق العاده هستند. این موجودات همچنان ذهن ما را به خود مشغول می کنند و به ما کمک می کنند جهان را تفسیر کنیم.