چند روستای جالب و دیدنی در کهنوج کرمان

تودی تریپ: شهرستان کهنوج در فاصله حدود 320 کیلومتری جنوب شهر کرمان قرار دارد و به دلیل قرار گرفتن در منطقه جنوب شرق کشور دارای تابستان های گرم و خشک و پاییز و زمستان نسبتا معتدل است.

شهرستان کهنوج که مرکز بخش محسوب می شود از شمال به شهرستان های جیرفت و عنبرآباد، از جنوب به شهرستان منوجان، از شرق به شهرستان غالگنج و رودبار، از غرب به شهرستان فاریاب و از شمال به استان هرمزگان محدود می شود. جنوب غربی.

آشنایی با شهر زیبای کهنوج

شهرستان کهنوج از شمال با جیرفت و عنبرآباد، از جنوب به منوجان، از شرق به شهرستان قالگنج و رودبار و از غرب به شهرستان فاریاب و رودان محدود است.

آب و هوای خانوج گرم و خشک است و این شهر تابستان‌های گرم و زمستان‌های نسبتاً معتدل و تا حدودی سرد دارد.

هوای مطبوعی که در شب می وزد خنک است و به «شباد» به معنای باد شبانه معروف است.

کهنوج مانند سایر نقاط استان کرمان غذاهای خاص خود را دارد که از آن جمله می توان به آبگوشت کشک بادمجان، آبگوشت زیره، آش گندم شیر، خورش بز، آش امه، خورش آلو، خورش آلو، خورش زیره، کشک کدو و آش کدو اشاره کرد. و به لپه پلو اشاره کرد.

آبگوشت بادمجان و پنیر یکی از غذاهای مهم و سنتی این منطقه است.

این غذای خوشمزه از پنیر رنده شده، نخود فرنگی، سیب زمینی، بادمجان، چغندر، گوشت قرمز، لوبیا سفید، پیاز، چغندر به همراه فلفل سیاه، زردچوبه و نمک درست می شود. مراحل پخت این غذا طولانی است و البته طرفداران زیادی دارد.

همچنین بهترین زیره در ایران در استان کرمان استخراج می شود و آب زیره آن نیز بسیار معروف است.

جالب اینجاست که آبگوشت زیره با آبگوشت های سایر نقاط ایران متفاوت است و در آن از نخود و لوبیا استفاده نمی شود. آبگوشت شیر ​​یکی از غذاهای لذیذ این منطقه است که در ماه رمضان تهیه می شود.

خاکشیر اوماچ نیز خواص زیادی دارد و برای درمان بسیاری از بیماری ها مفید است.

از سوغاتی های شهر کهنوج باید به غلات و محصولات غذایی اشاره کرد. مرکبات، آب، گندم و ذرت از جمله سوغات این شهر است.

روستاهای دیدنی کهنوج کرمان

روستای دهخان (روستای عاشقان کتاب)

ده کهن یکی از روستاهای گردشگری بخش مرکزی شهرستان کهنوج بود که در سال 1396 رسما به شهرستان تبدیل شد.

شهرت اصلی این روستای سابق، کتابخانه ای مردمی و مستقل به نام «کتابخانه فاطمه ها» است که با همت «فرزاد میرشکاری» معلم کتاب دوست این منطقه تأسیس شده و به عنوان کوچکترین کتابخانه کشور معرفی می شود.

این کتابخانه در تیرماه 1388 در اتاقک سه در چهار افتتاح شد و با عضویت سه دختر نوجوان (همگی به نام فاطمه) و 40 جلد کتاب فعالیت خود را آغاز کرد.

هدف از تأسیس این کتابخانه کوچک روستایی از بدو تأسیس، ترویج فرهنگ کتابخوانی به ویژه در بین کودکان و نوجوانان بوده است و توانسته اند در مدت کوتاهی این هدف را به روستاهای اطراف نیز تسری دهند.

فعالیت خلاقانه این افراد باعث شد که نام دهکهان به عنوان «روستای کتاب دوست» در یونسکو ثبت و معرفی شود. در 10 سال پس از تأسیس، سه عضو فعال کتابخانه فاطمه به بیش از 600 عضو اصلی و بیش از 100 عضو پاره وقت و افتخاری افزایش یافته اند.

دهخان علاوه بر کتابخانه معروف و پرطرفدارش، به نخلستان‌ها و باغ‌های مرکبات و انبه نیز معروف است. علاوه بر این دشت ها و تپه های وسیع و زیبایی در این منطقه وجود دارد که مورد پسند بسیاری از کوهنوردان قرار گرفته است. طبیعت بکر و خاص دهکهان که در فصل بهار با عطر بهار نارنج مزین می شود، آبشار گری کوه، خیابانی با باغ های زیبای نخل و مرکبات و امامزاده قدیمی از دیدنی های دیدنی دهکهان کهنوج است.

روستای ده زرد

روستای ده زرد از شمال به کوه گدار زرد، از جنوب به جاده کهنوج فاریاب، از شرق به روستای چهریگان لرقا و از غرب به روستای ده هوت محدود می شود.

آب و هوای این روستا تقریباً گرم و خشک است و به دلیل وجود باغ های مرکبات در همه جا، این روستا تابستان های خنک تری نسبت به روستاهای همجوار و زمستان های نسبتاً معتدل و تا حدودی سرد دارد.

روستای کوتک بالا

روستای کوتک بالا در 15 کیلومتری شهر کهنوج قرار دارد و بیشتر مردم به کشاورزی مشغول هستند. به سه قسمت اصلی تقسیم می شود: کوتاک میانی، کوتاک پایین و کوتاک علیا که به منطقه یونانی معروف است.

روستای هوراب

خوراب نام روستایی در 30 کیلومتری جنوب غربی شهرستان کهنوج است و یکی از جاذبه های گردشگری شهرستان کهنوج است. حدود 200 نفر جمعیت دارد.

روستایی مرزی هم مرز با استان هرمزگان. در نقشه های قدیمی با نام کردی کرمانی ذکر شده است.

گلاشکرد از شمال به جاده آسفالته کهنوج – فاریاب

از سمت غرب به رشته کوه، از سمت شرق به روستای دوچاهی (چاه عبادت)

و از جنوب به دشت مور نازدشت محدود می شود.

روستای خوراب روستایی جوان زاده انقلاب است. در سال 58 پس از واگذاری زمین به اهالی این روستا در امور اراضی شکل اولیه خود را به خود گرفت و پس از حدود 10 سال با دریافت کد روستا به صورت رسمی مستقل شد.