روستای ابیانه در کدام استان است؟

تودی تریپ: روستای ابیانه جایی است که بهشت، زمین، عشق، سادگی و حقیقت زندگی در آن جاری است. نام کویر همیشه با خشکی، گرما، آسمان پرستاره، شب های خنک و مردم خوب همراه بوده است.

روستای ابیانه کجاست؟

اگر از بزرگراه خلیج عبور کنید تابلویی را در وسط جاده کاشان – نزنز می بینید که روی آن نام ابیانه نوشته شده است و شما را به سمت خروجی بزرگراه هدایت می کند.

با ترک مسیر به مسیری پر پیچ و خم می رسید که در بهار و پاییز چهره ای جذاب به خود می گیرد و شما را خیره می کند.

در نهایت جلوه قرمز روستای ابیانه نمایان می شود و منظره زیبایی را به نمایش می گذارد. روستایی در 35 کیلومتری شمال غربی ناتانتس که در دامنه کوه کراکس قرار دارد.

ارتفاع این روستا از سطح دریا به ۲۲۲۲ متر می رسد و به همین دلیل به عنوان یکی از مرتفع ترین آبادی های ایران شناخته می شود.

طول بافت تاریخی این روستا 900 متر و عرض آن حدود 3 متر است. حال و هوای خاصی در این روستای سرخ وجود دارد. معماری محلی ابیانه جالب است و بناهای تاریخی نیز بسیار متنوع هستند.

از نظر مذهبی می توان عناصر مختلفی را در این روستا مشاهده کرد. بقایای آتشکده، مسجد و امامزاده که از تقدس و احترام خاصی در منطقه برخوردار است. از دیگر جاذبه های آن پوشاک روستاست.

بر اساس برخی شواهد قدمت این روستا 1500 سال تخمین زده می شود و ابیانه یکی از قدیمی ترین آبادی های حاشیه دشت کویر ایران به شمار می رود.

این روستا آثاری از دوره های ساسانی، سلجوقی، صفویه و قاجاریه دارد که می تواند گواه قدمت این روستا باشد.

گفته می شود ابیانه محل سکونت پادشاهان صفوی و بستگان آنها در سفر به استان نطنز بوده است. ابیانه دارای 3 ناحیه اصلی است: هرده – پنده، ناحیه یوسمون، ناحیه پل – بلده. محله جوسمون و پل کوارتر، محله های بالای ده و به اصطلاح، اربابی بودند. ولسوالی هرده در قسمت شرقی ده قرار دارد و از ده میانی (میون ده) به سمت غرب و جنوب ده به بخش بعل ده می گویند.

ثبت ملی: وجود آثار تاریخی، فرهنگی و معنوی آنها سبب شده تا نام ابیانه در 9 مرداد 1354 با شماره ثبت 1088 در فهرست آثار ملی ایران قرار گیرد.

نشانی: اصفهان در 35 کیلومتری شمال غربی نطنز

دسترسی: بهترین راه برای رسیدن به ابیانه ورود از طریق بزرگراه خلیج فارس است که قم را به اصفهان متصل می کند.

در این بزرگراه بعد از کاشان به خروجی با نام ابیانه می رسید. جاده مذکور در 50 کیلومتری جنوب شهر کاشان و 18 کیلومتری شمال شهر نطنز از بزرگراه جدا می شود.

در این جاده پس از عبور از کلانتری از روستاهای هنجان، یرند، کمجان، برزه و تره در مسیر 20 کیلومتری جاده عبور کرده و در نهایت به ابیانه می رسید.

به یاد داشته باشید که در روستای ابیانه تردد خودرو ممنوع است و پس از پارک خودرو باید پیاده روی کنید.

معماری روستای ابیانه

بیشتر خانه های ابیانه کاشان روی هم چیده شده اند و همانطور که گفته شد رنگ خانه های این روستا به دلیل استفاده از خشت در ساخت آنها قرمز است.

خانه های ابیانه معمولا دارای ایوان و طارمیس (حصارهای چوبی کوچک دور ایوان) هستند. خانه‌های روستایی دارای روکش‌هایی هستند (پنجره‌های چوبی و مشبک که به سمت بالا باز می‌شوند).

این پنجره های منبت کاری شده زیبا به کوچه های باریک روستا مشرف است.

درهای لولایی خانه های روستای ابیانه از دیگر ویژگی های معماری این خانه هاست. این درب ها دارای میخ های زیبا و دو کوبنده در سمت چپ و راست هستند.

یک کوبنده برای مردان و یک کوبش حلقه برای زنان روستایی روی در خودنمایی می کند.

معماری خانه این روستا در زمان سلجوقیان به صورت بناهای ایوان دار و بدون حیاط بوده است.

در زمان صفویه بیشتر خانه ها به صورت چهار ردیفه ساخته می شدند. به این معنی که چهار اتاق در چهار گوشه بنا ساخته شده و قسمت میانی بنا برای جشن عروسی و جشن در نظر گرفته شده است.

تغییر قابل توجهی در ساختار خانه های روستایی در دوره قاجار رخ نداد.

هر خانواده در روستا یک انبار غار مانند دارد. این انبارها در تپه هایی که حدود یک کیلومتر با روستا فاصله دارند ساخته شده اند. مردم ابیانا از این انبارها برای نگهداری احشام یا آذوقه زمستانی و یا جمع آوری لوازم غیر ضروری استفاده می کردند.

روستای ابیانه کاشان در حاشیه کویر معروف ایران (دشت کویر) و در دامنه کوه کرکس دیده می شود.

اولاً روستای ابیانه اصفهان چند طبقه به نظر می رسد. به محض ورود به روستا، اولین چهره ای که از ابیانه می بینید خانه های قرمز رنگ و زنان با شال های گلدار بلند و مردانی با شلوار مشکی گشاد هستند.

خاک سرخ خانه های اینجا از کارخانه نزدیک روستا تامین می شود. انگشت قرمزی که پس زمینه این عکس بی نظیر است.

رنگ سرخ روستا مانند خون در رگ های روستا جاری است و رنگ زندگی را آجر به آجر در این روستا می پاشد.

مرز روستا از دروازه بالا به دروازه پایین کشیده می شود و تمام خطوط در نهایت به این جاده اصلی ختم می شود. در ابیانه بن بست وجود ندارد.