رودخانه بالیقلو چای در کدام استان است؟

تودی تریپ: رودخانه بالقلو چای که به رودخانه ماهیدر نیز معروف است، یکی از دیدنی های اردبیل در قلب این شهر است و از چشمه ها و برف های دامنه های جنوبی کوه سبلان و دامنه های شمال غربی رشته کوه بزگوش سرچشمه می گیرد.

بالیقلو چای پس از عبور از شهر در نهایت به رودخانه کاراسو می ریزد.

طول این رودخانه 75 کیلومتر است که 50 کیلومتر آن در کوهستان و 25 کیلومتر در دشت جریان دارد.

آشنایی با رودخانه بالیکلو چای

اردبیل شهری با جاذبه های تاریخی و طبیعی فراوان است که هر کدام می توانند مقصدی جذاب برای سفرهای شما باشند.

وقتی پا به این شهر می گذارید و در شهر گردش می کنید، با رودخانه ای زیبا به نام بالیقلو چای روبرو می شوید.

چای در زبان آذری به معنی رودخانه و بالیق به معنای ماهی است و از آنجایی که این رودخانه در گذشته محل ماهیگیری مردم محلی بوده است به بالیقلو چای یا بالیقلی چای معروف شده است.

آب بالیقلی چای از دامنه های جنوبی سبلان و رشته کوه های اطراف سرچشمه می گیرد، از اردبیل می گذرد و به رودخانه قره سو می رود و در طول مسیر زندگی بسیاری از کشاورزان و روستاییان را برکت و رونق می بخشد.

این رودخانه مانند زاینده رود شهر را به دو قسمت تقسیم کرده و زاینده رود را در ذهن بیننده تداعی می کند.

وجود چای بالیقلی به شهر فضایی سرزنده می دهد و با عبور از مرکز شهر، سواحل آن محل اقامت مردم اردبیل است.

این رودخانه در بین مردم ارزش و اهمیت زیادی دارد. هر ساله مراسمی به نام «اوستی نو» در کنار این رودخانه برگزار می شود که باید بیشتر با آن آشنا شوید. آیین جدید اوستی به نیت برآورده شدن نیازها و خواسته ها برگزار می شود و مردم اردبیل در این آیین باستانی در آخرین صبح چهارشنبه سال با قیچی و کوزه سفالی و جارو به رودخانه و پل هفت چسمه می روند. در دستان آنها برای انجام مناسک.

در این مراسم زنان جوان 7 بار از رودخانه بالیکلو چای عبور کرده و با فرو بردن قیچی در آن، آب را بریده و آب را جارو می کنند.

یکی از آداب و رسوم جالب این آیین، انداختن کف کفش های کهنه به آب رودخانه است که به اعتقاد مردم در سال جدید، ناملایمات و تنش ها را از زندگی دور می کند.

کوزه های کهنه شان را هم می شکنند ( معتقدند آب در سال جدید متولد می شود) و کوزه های جدیدشان را پر از آب می کنند و به خانه می روند.

تمام این آیین زیبا بر روی بالقلو چای انجام می شود و هر ساله در روزهای پایانی سال پل هفت چشمه فضای جالب و پرنشاطی دارد پس پیشنهاد می کنیم در سفر به اردبیل تماشای این آیین جالب را از دست ندهید.

نزدیک‌ترین جاذبه‌های اردبیل به رودخانه بالقلو چای، پارک ساحلی (معلم)، پل یادی گز یا پارک هفت چشمه در حاشیه رودخانه قرار دارد که می‌توانید ساعتی در آن استراحت کنید و از هوای مطبوع اردبیل لذت ببرید. پل هفت چسمه نیز بر روی رودخانه قرار دارد و دو طرف رودخانه را به هم متصل می کند.

ویژگی های رودخانه Ballyglo Chai

بیشترین دبی رودخانه بالقلو چای در منطقه روستای گیلنده اردبیله است که دبی آب در آن به 26 متر مکعب در ثانیه می رسد.

بالقلو چای علاوه بر غنی‌سازی باغ‌ها و زمین‌های زراعی روستاییان، زیبایی و نشاط را برای شهر اردبیل به ارمغان آورد و به یکی از تفرجگاه‌های اصلی این شهر تبدیل شد، بنابراین سواحل آن محل سکونت مردم اردبیل است.

تقسیم شهر اردبیل به دو نیمه توسط این رودخانه، چشم انداز زاینده رود در شهر اصفهان را تداعی می کند.

چشم انداز یخ زده بالیکولو چای یکی دیگر از وجوه این رودخانه زیبا است که در فصول سرد سال منظره ای دیدنی و منحصر به فرد را ایجاد می کند.

از آنجایی که رودخانه بالیکلو چای شهر را به دو نیمه تقسیم کرده و در وسط شهر جای گرفته است، پل هایی بر روی رودخانه برای عبور و اتصال دو قسمت شهر که قدیمی و در دوره های مختلف تاریخی ساخته شده اند، ساخته اند.

پل خشتی و سنگی با پنج چشمه که به پل یعقوبیه نیز معروف است یکی از پل های مربوط به دوران صفویه است که بر روی رودخانه ساخته شده است. پل هفت چسمه نیز از دیگر پل هایی است که بر روی این رودخانه ساخته شده است.

جالب است بدانید که رودخانه بالیکلو چای برای مردم اردبیل بسیار ارزشمند است و هر ساله مراسم های مختلفی را در کنار این رودخانه برگزار می کنند.

یکی از این مراسم، آیین اوستی نو است که به نیت برآورده شدن نیازها و خواسته ها انجام می شود. بر اساس این سنت دیرینه مردم صبح چهارشنبه آخر سال با قیچی و کوزه و جارو به رودخانه و پل هفت چسمه می روند.

در این مراسم زنان جوان باید هفت بار از رودخانه عبور کرده و با فرو بردن قیچی در آب و جارو کردن آب آن را برش دهند.

یکی دیگر از بخش‌های آیین نووی اوستی، انداختن کف کفش‌های قدیمی به رودخانه است که برای رفع تنگناها و تنش‌ها در سال جدید انجام می‌شود.

در یکی دیگر از رسوم این آیین، مردم ظروف سفالی قدیمی خود را می شکنند و ظرف های جدید را پر از آب می کنند و به خانه های خود باز می گردند.