جالب ترین جاذبه های گردشگری گناباد

تودی تریپ: گناباد مرکز شهرستان گناباد در جنوب استان خراسان رضوی واقع شده است.

در شاهنامه فردوسی بارها از گناباد یا جناباد نام برده شده است و گمان می رود این مکان محل جنگ های توران و ایران بوده است.

به گزارش شاهنامه، «پیران ویس» وزیر قاردان افراسیاب در گناباد به خاک سپرده شد و محل دفن وی هم اکنون در گناباد است.

از دیگر مواردی که می توان به آن اشاره کرد عبور ناصرخسرو از قسمت کوهستانی گناباد کهک و روستای کلات و دامنه کوه های کهستان به سمت کاین است که در آن پسته کوهی فراوان است و در سفرنامه خود به آن اشاره کرده است. .

در کتاب تاریخ حافظ ابرو، خراسان در قرن هشتم و نهم هجری به دوازده استان تقسیم شده و گناباد مرکز استان کهستان بوده است.

در شهر گناباد مخازن عظیمی وجود دارد که حداقل سه تای آن در شهرسازی تخریب شده است.

آب انبار مرکز گناباد (آب انبار حسینیه گناباد) در خیابان سعدی (شریعت سابق) تا سال 1363 فعال و مورد استفاده مردم بود.

در زمستان آب برف و یخ به این مخزن می فرستادند و در تابستان آب سرد و خنک می نوشیدند و به این مخزن «سرد خانه» نیز می گفتند.

به نظر می رسد در تابستان های قدیم یخ به مردم می فروختند.

دیدنی های تاریخی گناباد

آتشکده گناباد

در آبادی گیسور گناباد آتشکده ای به جا مانده از دوره هخامنشیان وجود دارد. در اطراف این آتشکده چند قلعه باستانی به نام های قلعه دختر شورآباد، آرامگاه پیران و پشتون وجود دارد. این قلعه ها مربوط به دوران قبل از اسلام است.

مسجد جامع گناباد

یکی از بناهای ارزشمند دوره خوارزمشاه در خراسان، مسجد جامع گناباد است که در محله شرقی (کسبه) این شهر قرار دارد.

مسجد جامع با پلان دو ایوانی شامل در اصلی تزئینی، صحن، ایوان شمالی و جنوبی، رواق و سه شبستان ستوندار است.

ایوان اصلی یا ایوان قبله در ضلع جنوبی صحن قرار دارد که دارای چهار طاق تابدار عرضی و چهار طاق با تزئینات آجری شامل دو قطار مارپیچ، نوارهای نازک و یک میدان کتیبه قرآنی به خط خطی است که در انتهای آن. عبارت «تسا و سطماء 609 هجری» را ذکر می کند. کتیبه داخل رواق نیز حاوی نام بنی خیر و سازنده مسجد است.

همچنین ایوان اصلی مسجد جامع دارای محراب با نقوش هندسی گلدار و کتیبه‌های خطی آویزان است. در ضلع شرقی ایوان شرقی ضریحی معروف به قرآن قرار دارد که سقف آن بر چهار ستون است.

قنات شهر; شکوه مهندسی

بیش از 400 رشته قنات از گذشته های دور به دلیل موقعیت اقلیمی در گناباد احداث شده است که معروف ترین و مهم ترین آنها قنات شهرستان گناباد است.

پس از این قنات، قنات رهن، قنات خوششوئی، قنات زیبا، قنات علی آباد، قنات بیدخت، قنات بیلند و قنات دیزق از مهم ترین قنات های شهرستان هستند.

از گذشته تا به امروز مردم این منطقه به لطف این قنات ها توانسته اند زندگی کنند و با مهندسی هوشمند آبیاری این قنات ها کشاورزی به شغل اصلی آنها تبدیل شده است.

قنات کصبه قدیمی ترین و عمیق ترین قنات جهان است که در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسیده است.

بر اساس اسناد تاریخی و سفرنامه ناصرخسرو نام این قنات در اصل کی خسرو بوده که در طول زمان چندین بار تغییر کرده است.

قنات کاسبه به عنوان شاهکار آبی جهان شناخته می شود. دبی این مخزن 130 لیتر در ثانیه است که توسط 2 نهر اصلی و 6 شاخه فرعی ایجاد می شود.

عمق چاه اصلی این کاریز 300 متر و طول آن بیش از 33 متر است.

گناباد سابقه تاریخی طولانی دارد و در بیشتر منابع تاریخی ساخت این قنات مربوط به جنگ بزرگ کی خسرو است.

بر اساس تحقیقات لباف هانیکی کارشناس باستان شناسی، در اطراف دهانه چاه های قنات کصبه، قطعات خشت پراکنده ای وجود دارد که قدمت آن نشان می دهد که مسیر اصلی و اصلی قنات در دوره هخامنشیان حفر شده است. زمان و افزایش خشکسالی خطوط دیگر قنات ایجاد شد

به گزارش لباف خانیکی، جاده اصلی کاریز از سمت کاسبه شهر 131 هزار و 35 متر طول دارد.

به نظر می رسد این قنات مدام در حال ریزش است و به همین دلیل اهالی منطقه مجبورند قنات کصباح را به دو کانال به طول 683 متر تبدیل کنند تا در صورت بسته شدن یکی از کانال ها به دلیل ریزش قنات. ، آب از کانال دیگر خارج می شود.

وقتی به بازدید از قنات کصبه می روید، بازدید از مهم ترین جاذبه های آن یعنی ساعت آبی و چرخ ریسندگی را فراموش نکنید.

ساعت آبی کاسبا و چرخ ماشینی کسبح دو ساز مهم این شاهکار تاریخی هستند.

ساعت آبی ایرانی در زندگی کشاورزی مردمی که در حاشیه مناطق کویری زندگی می کردند نقش بسزایی داشت.

زیرا با وجود سادگی زمان سنجی، دقت بالایی دارد و حتی در هیچ جای دنیا ساعت آبی به اندازه ایران دقیق، مفید و موثر نبوده است.

ابزار بعدی چرخ است که با استفاده از طناب و سطل بزرگی به نام سطل، کثیفی های چاه را پاک می کنند.

این ابزار که به آن چرخ چاه می گویند دارای 2 نوع «تک سر» و «دو سر» است. آنها معمولاً از چاه های دو چرخ برای حفر چاه های عمیق استفاده می کردند.