جالب ترین روستای یزد

تودی تریپ: روستای چم یزد پایتخت زرتشتیان ایران است. این روستا از توابع بخش مرکزی شهرستان تفت یزد می باشد.

روستای چشم آب و هوای گرم و خشک دارد و در 5 کیلومتری شمال تفت قرار دارد. روستای چش ارزش تاریخی زیادی دارد. حدود 70 درصد مردم این روستا باسواد هستند و بسیاری از آنها هنوز پیرو آیین زرتشتی هستند.

به همین دلیل انواع مراسم مهم زرتشتیان به شدت و با تشریفات کامل برگزار می شود. این روستا فضای بسیار سنتی و فوق العاده ای دارد.

مردم در خانه های کاهگلی زندگی می کنند. مردم محلی به مشاغل سنتی خود مشغول هستند. جالب است بدانید طبق آخرین سرشماری سال 1384 تنها 11 نفر در این روستا زندگی می کنند که معادل 5 خانوار می باشد.

در این روستا درخت سرو کهنسالی با قدمت حدود 3 هزار سال وجود دارد که یکی از جاذبه های گردشگری روستای چم به شمار می رود.

آشنایی با روستای چم یزد

روستای چم در یزد، پایتخت زرتشتیان ایران، از توابع بخش مرکزی شهرستان تفت در استان یزد است. روستای چم در 5 کیلومتری شمال شرقی شهرستان تفت با هوای گرم و خشک قرار دارد.

روستای چم تفت یکی از روستاهایی است که میراث نیاکان خود را به ارث برده اند که قناعت و پیگیر و با زحمت از زمین و آسمان برای کسب روزی حلال و پاک کمک گرفته اند.

زبان مردم روستای چم فارسی با گویش یزدی است و بیش از 70 درصد آنها باسواد هستند.

دخمه چم یکی از آثار باستانی زرتشتیان در این روستا است که یزد یکی از بزرگترین مراکز تجمع زرتشتیان در جهان به شمار می رود و به همین دلیل آیین ها و سنت های کهن ایران هر ساله توسط زرتشتیان برگزار می شود.

از گیاهان این روستا می توان به چتره و ککشیر اشاره کرد که مورد استفاده دارویی قرار می گیرد و پوشش گیاهی آن برای چرای گاو است. این روستا در دهستان پیشکوه قرار دارد و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۸۴، جمعیت آن ۱۱ نفر (۵ خانوار) ​​می‌باشد.

اکثر ساکنان دائمی روستاها; این کشاورزی، باغداری، دامداری، ماهیگیری یا صنایع دستی است. و محصولاتی چون انار، بادام، گندم، یونجه، جو، چغندرقند، شلغم، پیاز و گیاهان دارویی شاطره و حشیر که پوشش گیاهی برای چرای دام است، دارند.

با وجود بارندگی کم در مناطق کویری، نیاکان ما با حفر قنات و ساختن آب انبارها سعی در ذخیره و نگهداری بهینه آب داشتند.

لباس های زنانه معمولا رنگ های مختلفی دارند. زنان روسری های رنگارنگ و پیراهن های آبی یا چهارخانه و شلوارهای خال خالی می پوشند.

در شکل اصلی، مردان اغلب لباسی پنج تکه می پوشند که شامل سربند، زیرپیراهن، پیراهن، شلوار و کفش است.

البته عموماً بعید است که در محیط های روستایی مردان و زنانی را با حجاب کامل ببینید و برای مراسم و جشن های روستایی از حجاب کامل استفاده می کنند.

آیین های جالب روستای چم یزد

از دیرباز برگزاری جشن های مختلف در بین ایرانیان جایگاه ویژه و همیشگی دارد; جشن هایی با ویژگی مشترک پیوند با پدیده های طبیعی، اقلیمی و کیهانی که از آن جمله می توان به «جشن قرن یا آیین سده سوزی» اشاره کرد.

ایرانیان باستان بر این باور بودند که افروختن آتش بزرگ، دل زمین را گرم می کند و زمستان را فراری می دهد; بنابراین، می توان زندگی را به زمین بازگرداند.

جشن تولد آتش که به جشن قرن معروف است، نمونه کاملی از جشن‌های اصیل و خاص زرتشتیان و یکی از آئین‌های بزرگ ایرانیان باستان است که هر ساله در شامگاه دهم بهمن ماه یا همان روز دهم بهمن ماه می‌باشد. صدمین روز از زمستان مصادف با مهر خدا در گاهشماری ایران باستان و 50 روز و 50 شب باقی مانده است که در روستای تاریخی چم رخ می دهد.

در این جشن زرتشتیان بسیاری از سراسر کشور گرد هم می آیند و با خواندن سرودهای ایرانی، گاتها، سرودها و تلاوت های مختلف جشن می گیرند و پس از آن به پیروزی نور بر تاریکی امیدوارند و پایان سرما و فرا رسیدن گرمی و گرما را آرزو می کنند. سبک.

شهر جهانی یزد که یکی از بزرگترین مراکز تجمع زرتشتیان در جهان است، همه ساله آیین ها و سنت های کهن ایران باستان در این مکان ها اجرا می شود.

روستای چم نیز که دارای آتشکده تاریخی و مهم مربوط به قرون پایانی دوران پس از اسلام است نیز از این امر مستثنی نبوده و سال هاست که این آیین به ویژه جشن سده را برگزار می کند.

آتشکده زرتشتیان چم در 22 آبان 1385 هجری قمری با شماره 19988 به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسید.

در روستای چم که درست در مجاورت روستای مبارکه قرار دارد، سردابی وجود دارد که در همه شهرها و روستاهای زرتشتیان رایج است.

زرتشتیان اجساد مردگان را در دخمه می گذاشتند تا غذای حیوانات شود و برای اینکه گوشت این اجساد غذای کرکس ها شود و زمین را نسوزاند، این دخمه ها را برج سکوت نامیدند.

دخمه ها بدون سقف بودند و اندازه آنها با توجه به جمعیت هر روستا تعیین می شد.

گاهی برای یک روستا سردابه می ساختند و گاهی برای دو یا چند روستای مجاور. مثلا دخمه های چم و مبارکه مختص دو روستا است.

سرداب ها در خارج از روستا و دور از محل سکونت مردم ساخته شده اند تا آلودگی ناشی از سرداب ها حتی با باد به روستا نرسد.