تاریخچه باغ صخره ای چیست؟
درویش خان اسفندیارپور از نوادگان حسن خان پسر امیرعلی خان اسفندیارپور بود و ناشنوا و ناتوان بود. امرار معاش او و خانواده اش از راه دامداری و کشاورزی بود. درباره انگیزه درویش خان از خلق چنین اثری داستان های مختلفی نقل می شود که همگی حدس و گمان است، از جمله اینکه پس از اصلاحات ارضی در سال 1340، درویش خان در اعتراض به از دست دادن اموالش باغداری را متوقف کرد، در حالی که تمام درختانی که از آن باقی مانده بود. زمین او پس از تقسیم زمین خشک شد. او به تمام شاخه های درختان میوه سنگ می آویخت و طوری از آنها مراقبت می کرد که گویی میوه واقعی هستند.
درویش خان اسفندیار شروع به حفر چاله در زمین خشک کرد. او درختان مرده را در این چاله ها در سطح وسیعی کاشت و این کار را ادامه داد. وقتی کاشت این درختان مرده را تمام کرد، شروع به آویختن سنگ به شاخه های درختان کرد. سرانجام وسعت این باغ سنگی به 1000 متر رسید و 180 درخت کاشته شده در آن و سنگ های آویزان مانند میوه از آن این باغ سنگی را پدید آوردند.
بیشتر سنگ های این باغ دارای سوراخی برای عبور شاخه ها هستند. برخی معتقدند این سنگ ها در جایی بوده که درویش خان آن را پیدا کرده و به اینجا آورده است و برخی می گویند که خود او سنگ ها را به این صورت ساخته است. با این حال، تا به حال کسی پیدا نشده است که بگوید او را در حال سوراخ کردن سنگ دیده اند و البته هیچ ابزار حفاری سنگی در باغ پیدا نشد.[۲] البته غیر از صخره، چیزهای دیگری مثل لاستیک های پنچر شده، آینه های شکسته، چشمه ها و هر چیزی که فکرش را می کرد به درخت آویزان می کرد، اما بیشتر باغ صخره ای سیرجان از میوه های هسته دار تشکیل شده بود.
درویش خان اسفندیارپور در 28 فروردین 1386 در سن 83 سالگی درگذشت و پیکرش در این باغ به خاک سپرده شد. پرویز کیمیاوی در سال ۱۳۵۵ از این باغ فیلمی به نام باغ سنگی با همراهی درویش خان اسفندیارپور ساخت که برنده جایزه خرس نقره ای جشنواره بین المللی فیلم برلین شد.
